KORKUYORUM


3. sınıftayım, ders başlamak üzere sınıfta ufak bir kavga var. İki erkek öğrenci kavga ediyor. O sırada öğretmen geldi ayırdı öğrencileri dikti tahtaya 'anlatın niye kavga ediyorsunuz?' dedi. Aynı kavgayı ede iki insan birbirinden farklı iki olay anlattı. Daha sonra öğretmen sınıfa sordu olayın nasıl olduğunu. Yanımda oturan en yakın arkadaşım parmak kaldırdı ve olayı anlattı, şaşırdım. Sonra başka birisi olayı yine anlattı ve ben yine şaşırdım. Aynı sınıfta aynı kavgayı izledik ama benim gördüğümden farklı şeyler söylüyorlardır, en yakın arkadaşım bile. Eve geldiğimde hala bunu düşünüyordum. Ama kimseye bunun nedenini sormadım, korktum. Ya ben de kavga edersem ve kimse benim yaşadıklarımı anlatmazsa diye korktum.
11 yıl geçti. Kalıtımsal ve çevresel faktörlerin insan gelişimini etkilediğini, bundan dolayı aynı olaya farklı şekillerde değerlendirebildiğimizi biliyorum artık. Biliyoruz aslında. Hepimiz bunun farkındayız. Derler ya hani beş parmağın beşide bir değil diye öyleyiz işte. Gökkuşağıyız, farklı renkleriz; farklı sesleriz koroyuz.
Ama tahammülümüz yok, saygımız yok. Mesela bir durum karşısında bir fikir sunuluyor ve şöyle diyoruz 'gerçekten nasıl böyle düşündüğünü anlayamıyorum.' Anlayamadığımız nasıl düşündüğü değil aslında, nasıl düşündüğünü biliyoruz: çevresel ve kalıtsal faktörlerin etkisi. Asıl anlamak istememizin nedeni tahammülsüzlük, saygısızlık. Kocaman bir SAYGISIZLIK! Benim fikrime sahip olması gerekiyor, benim gibi düşünmeli, benim gibi konuşmalı... O zaman onunla sohbet edebilirim, tartışabilirim. Çünkü o da benim gibi düşünüyor eleştiremez, yeni bir pencere açamaz, soru işaretleriyle bırakmaz beni. Yapmamız gereken nasıl öyle düşündüğünü anlamaya çalışmak yerine düşündüğünü anlamaya çalışmak olmalı değil mi sizce de?
Ben hala korkuyorum, yaşadığım şeyi benim gördüğüm gibi anlatamamalarından değil, düşüncelerimi anlamaya çalışmamalarından, düşüncelerimin onlar gibi olmayan kısımlarına takılı kalmalarından, hep burada takılı kalmamdan...
Gökkuşağındaki bir renk olmak istemiyorum, bütün renkleri kendinde barındırıp yeniden, bambaşka bir şekilde, içindeki renklerle var olan gökkuşağı olmak istiyorum.
                                                                                                                                                                             Merve AYBEY
                        PDR/2


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Resim
BİTİRGEN’İN ÖZETİ Bitirgen bizlere sivrisinek kasabasından sesleniyor.Ailesine nasıl direndiğini, sorularına cevap alamasa da yaşamı nasıl öğrendiğini anlatıyor. Hiç anlaşamadığı annesinden, kendi dünyasından, yaz tatilinden, yalnızlığından, öfkesinden bir o kadar da ilgi beklentisinden bahsediyor. Henüz ilk çocukluğun sonunda, erinliğin ise başında  olan kahramanımız ailenin son çocuğu. Genelde aile içinde problemler mevcut. Babası ve annesi arasında iletişim problemleri var. Bitirgen’in ailesi ile anlaştığı pek söylenemez.  Bitirgenimiz, evde sadece babası ile samimi. Annesi, ablası ve abisi ile kavgasız günleri geçmiyor. Abisi ve ablası ise Bitirgen’e göre tam bir baş belası. Bitirgen : ” Biz öğünlerde yemek yiyeceğimize birbirimizi yerdik gene de doymazdık”. Sadece evle kalsa iyi ama Bitirgen sokakta bile yalnızdı. Kimse onu arasına almıyor,kendi kendine oynuyordu. Bazen bir kaya onu kucaklıyordu, bazense uçsuz bucaksız bir deniz.. Bir ara santraldeki  Semra’nın ya
Devamı

KADIN, ŞAİR, BİPOLAR, İNTİHAR: NİLGÜN MARMARA ÜZERİNE

Resim
      KADIN, ŞAİR, BİPOLAR, İNTİHAR: NİLGÜN MARMARA ÜZERİNE                                                                                                                        DERLEME/İNCELEME   “Biliyorum birgün dayanamayacak küçük kalbim Arkamı dönüp inandığım ve güvendiğim herşeye veda edeceğim.” 1987 yılının 13 Ekim günü henüz 29 yaşında genç ve güzel bir kadın, o zamanın şair ve yazarlarının toplanma mekanı olan Kızıltoprak’taki evinin penceresinden ölüme atlayarak  ‘bütün arka bahçelerini’ gördüğü bu ‘iki adımlık yerküre’ ye veda etti. Geride eşine ve ailesine bir mektup bırakarak: “Burada daha ne kadar öleceğim Yeryüzüyle  gökyüzünün aracısı olarak Bulutu haraca kestiğiniz yerde“ Hayat bazıları için her koşulda yaşamaya değer. Bazıları ise yaşadıkları hayatla olan çatışmalarına, üzerlerindeki farklı baskılara ve varoluş sancılarına bir cevap olarak  ‘Hayatın neresinden dönülse kardır.’  diyerek intiharı seçerler. “Hep aynı sırça fanusun içinde ölü bir beb
Devamı

SAHİP OLUNAMAYAN KADIN: TOMRİS UYAR

Resim
SAHİP OLUNAMAYAN KADIN: TOMRİS UYAR ‘Her şeyimi verebiliyorum belki karşımdaki insana, ama o yine de sahip olunamayacak bir yanım olduğunu hissediyor.’   (Tomris Uyar) Bazı insanlar vardır bulundukları toplumun, yaşadıkları çağın, hâkim olan anlayışın çok ötesinde bir yerlerde yaşarlar. Onların ruhları ve zihinleri bambaşka yerlerden beslenmiştir;   kendilerini sorgular, yaşamlarına başka anlamlar yüklerler. Böyle insanların bazıları kocaman bir yalnızlık inşa ederler kendilerine, kendi evrenlerinde yaşarlar. Bazıları ise şanslıdır, çevresinde kendine benzer ruhlar biriktirip onlarla güler onlarla ağlarlar. Benzer ruhların bir araya gelip Tomris’e aşık olmasıyla varolmuştur   ‘İkinci Yeni Şiiri’ Madem ki bu ayın teması aşk, gelin biz de onu ölümsüz kılacak satırlara ışık tutalım. Ona aşık olanlardan, onun aşık eden yanlarından bahsedelim. ‘Daha nen olayım isterdin/ Onursuzunum senin.’ (Cemal Süreya-Ama Senin) İkisi de evli
Devamı